Nieuw huis

We zijn nu 2 weken in Portugal. De aankomst was overweldigend; er hing een spandoek, slingers, er was taart en welkomscadeaus. Super leuk natuurlijk! De eerste 5 dagen sliepen we bij mijn zus en ouders. We hebben gezwommen, met de hondjes geknuffeld en geacclimatiseerd. Dat ging gepaard met buikpijn en hoofdpijn, om de beurt waren we aan de beurt. Het is natuurlijk ook niet niks! We zijn gewoon in een ander land en er wordt gezegd dat we hier vanaf nu wonen?! Ik bedoel, hoe weet je nou hoe dat moet voelen. Sinds een paar dagen is het vakantiegevoel er pas een beetje vanaf; er moet hier ook gewoon in de tuin gewerkt worden en de badkamer moet ook af en toe gepoetst worden.

Hoe het allemaal begon; na die 5 dagen gingen we voor inspectie naar ons nieuwe huis; euhm, wat was er in die tuin gebeurd? Niks dus! Het was behoorlijk verwilderd en er was weinig in gedaan door de oude bewoners (ik moet toegeven, daar hebben wij ons zelf ook schuldig aan gemaakt bij ons eigen huis, zo gaat dat dus). Het is ook niet bepaald weinig grond wat onderhouden moet worden, dus we snappen het wel maar dat was even slikken. Ook de droogte heeft zijn sporen in de tuin achtergelaten. Ik bedoel in Nederland zie je al woestijnachtige taferelen, laat staan hier in het zuiden. De watermeloenen, komkommers en tomaatjes in de moestuin maakten veel goed.

Woensdag 31 augustus moesten we om 9:30 bij de notaris 45 minuten verderop zijn. Daarvoor zouden we de verhuizers bij ons nieuwe huis wijzen waar ze alvast de spullen neer konden zetten. Onderweg naar ons huis kwamen we de verhuiswagen tegen. Ze stonden stil, geen goed teken… De dag ervoor hadden we nauwkeurig gekeken welke route ze het beste konden nemen. Je moet namelijk weten dat je door smalle bochtige weggetjes moet en dat het laatste stukje onverharde weg is. Omdat de laatste bocht in het dorp te krap was hebben we ze via de berg gestuurd. Daar werden ze die ochtend tegen gehouden door een bewoner. Hij vertelde dat die route niet geschikt was voor zulke zware grote vrachtauto’s. Om de spullen toch bij ons huis te krijgen hebben  ze de oplegger afgekoppeld. Ze hadden achter op de truck een stellage van hout gemaakt en zo reden ze met spullen van de oplegger naar ons huis. Na een hele dag sjouwen tot 20:30 's avonds, met hulp van ons en mijn familie stonden uiteindelijk alle spullen in en om ons huis.

Noa en Tristan waren die eerste dag ook lekker bezig in hun eigen kamer. Omdat het huis al gemeubileerd was speurden zij door het hele huis op zoek naar de leukste spullen. En zo sliepen zij de eerste nacht heerlijk in hun nieuwe kamer.

Nu zijn we een week verder, en slapen we allemaal in een fijne kamer. En is de keuken en de woonkamer al gezellig. Ook hebben we gezinsuitbreiding! Afgelopen zondag hebben we 2 hondjes (we konden niet kiezen en eigenlijk ook wel zo gezellig want ze blijven buiten) uit het asiel gehaald. 2 dames van ongeveer 4 maanden, Marly en Aloy. Elk moment van de dag worden we overdreven vrolijk begroet door deze 2. Bailey moet tot vervelends toe 1000 kusjes per dag incasseren.

Tristan heeft deze week mee getraind met zijn nieuwe voetbalteam! Het was spannend maar het allemaal waard! Ik heb zitten kijken en vind het knap dat hij begrijpt wat hij moet doen. De coach kan namelijk geen Engels. Alle jongens zijn wel erg aardig en behulpzaam, dat was fijn.  Noa ging gezellig mee want ja, er zitten allemaal knappe jongens bij.

Ook hebben we deze week gezellig met een Nederlands gezin opgetrokken met 2 meiden van Noa haar leeftijd die ook nog eens naar dezelfde school gaan. Dat is een heerlijk begin voor haar.

Gister zijn we bij de school langs gegaan om te kijken wanneer ze eigenlijk beginnen want dat was voor ons nog niet zo duidelijk. In de hal hingen de klassenlijsten en tussen de Ricardo's, Joao's, Maria's en Ana's stonden daar Tristan en Noa tussen.  Volgende week donderdag is het zover, dan moet ik ze voor het eerst afzetten bij hun  nieuwe school. Tristan en Noa vinden het spannend en hebben nog niet heel veel zin. En dat snap ik ook wel want het is ook super spannend om naar een plek te gaan waar je de taal niet spreekt. 

Vanaf komende week moeten we weer beginnen met werken en gaan de kinderen naar school, dan komen we ook in een ritme en kunnen we echt gaan ervaren hoe het wonen hier is.

Wist je dat:

Peter al 4 bomen heeft omgezaagd en dolgelukkig is met zijn hakselaar.

Peter elke dag met Meo (voor internet en telefonie) belt om te zorgen dat we hier internet krijgen. Maar het niks helpt!

Noa een hele mooie `allesmuur´ in haar kamer heeft met foto´s, kaartjes en kunstwerkjes uit Nederland?

Noa en Tristan heel blij zijn met hun eigen badkamer maar minder blij dat ze die zelf moeten poetsen.

Er een super grote luxe Lidl hier in de buurt zit en Noa hier het liefst elke dag naartoe zou gaan.

We bijna door de hagelslag heen zijn en de pepernoten missen

Tristan graag baby eendjes wil gaan houden hier.

Camille het leuk vindt om over de bochtige bergweggetjes te rijden.

Camille helemaal gelukkig is met haar rode crocks.

De hondjes erg van knuffelen houden en het liefst op schoot zitten.

We heel veel leuke plannen hebben met de tuin.

We nog erg moeten zoeken hoe het hier allemaal werkt.

Je hier in de buurt hele lekkere kip kebab kunt halen

Een wijntje op het terras hier 1 euro kost maar de boodschappen net zo duur zijn als in Nederland.

Wij weer een Portugese prepaid telefoon gekocht hebben die alleen kan bellen (net als vroeger, het lijkt wel een speelgoed ding 😉).

Tot de volgende keer!

Ik heb 2 filmpjes gemaakt van het huis en de tuin maar deze kan ik met ons huidige internet niet uploaden helaas dus die houden jullie nog tegoed.

Liefs van ons allemaal