2 maanden later.......

Waar zal ik eens beginnen. We wonen gewoon in Portugal! Sinds een week of wat zijn we uit de rollercoaster gestapt waar we voor ongeveer 6 weken inzaten. Het is dus wat rustiger aan het worden. Het leven in Portugal krijgt een beetje meer vorm en ritme. We hebben een Portugese auto gevonden, waarmee we heel veel spullen kunnen vervoeren. Zo gingen we laatst naar de Ikea. We laadden alles wat we nodig hadden op onze karretjes, en kwamen er bij de auto achter dat het eigenlijk net niet in de auto kon en dus reden we met uitstekende kasten de hele 2 uur naar huis. Ik heb hem flink geknepen die 2 uur ;-(. En omdat alles met de auto moet heb ik ook een auto gekocht. Nu zijn we lekker mobiel en hoeven we niet zo te puzzelen. Ik zal proberen jullie een kijkje te geven in ons leven hier.

Het leven hier dus…Elke dag gaat om 7 uur ongeveer de wekker en staan we op. De kids maken zich klaar voor school en na het ontbijt breng ik of Peter ze daar met de auto naar toe. Omdat we altijd te laat vertrekken moeten we flink racen door de bochtige weggetjes en dan zijn we altijd net op tijd op school. Portugezen zijn niet zo van het op tijd komen merken we want we zijn nooit de laatste. School start om 8:30 maar veel docenten komen rustig om 8:35 of later uit de teamkamer gelopen. De schooldagen zijn lang, ooh wat zijn we trots op Tristan en Noa dat ze zich zo goed aanpassen hier! Ze maken vrienden en leren steeds meer woorden Portugees! Elk weekend wordt er van alles afgesproken. Er zijn hier veel Nederlandse gezinnen maar ook Israëlische, Duitse en Engelse mensen kom je veel tegen. Dus ook ons Engels halen we hier goed op. Na school hebben ze nog een beetje tijd om af te spreken/te voetballen. 

Ik ben super gemotiveerd om Portugees te leren. Ik doe mee met een klasje voor buitenlanders, dat is 2x per week en in totaal 5 uur. En ik zit nog in een ander klasje dat ik via facebook heb gevonden.  Zo moet het toch wel lukken denk ik. ’s Avonds tijdens het eten wordt er door Tristan overhoord, waarbij het voor hem het leukst is als we de woorden die hij vraagt niet weten 😊.

Noa zit op paardrijden en geniet van de tijd bij de paarden. Ook wilde Noa samen met een vriendin op volleybal, dat zou in september beginnen maar tot 3x toe bleek het niet te zijn als we daar aankwamen. Nu hoeft het van haar niet meer zo. Welkom in Portugal dus, aan dat soort dingen moet je hier gewoon wennen.  Tristan gaat 4x per week naar voetbal. Dat voetbal is hier trouwens een serieuze zaak, zo gaan ze elke uit wedstrijd met de spelersbus, krijgen ze kleding die ze na elk gebruik op de club weer in de was doen. En wordt het team voorzien van snacks tijdens en na de wedstrijd. Om mee te mogen voetballen moet je eerst een medische test doen. Gelukkig bleek hij gezond haha. Alleen mag hij nu nog steeds geen wedstrijden spelen omdat we nog allerlei documenten aan moeten leveren; De club heeft nog een bewijs van inschrijving van school, een bewijs van inschrijving in Portugal en onze contracten nodig. En niemand weet waarom. Ik wordt er een klein beetje opstandig van! Wat heeft dat nog met voetballen te maken?!

Ze zijn hier nog dol op papieren dossiers. Ik was op school om de dossiers van Tristan en Noa compleet te maken (kopieën van paspoort, belastingnummer, medische papieren en vertaalde rapporten moesten toegevoegd worden). Toen ik ze vroeg waarom het zo belangrijk is om een rapport van vorig jaar toe te voegen… Tja, we doen gewoon wat ons van bovenaf wordt opgedragen”. 

Dat we echt op het platteland wonen,  hebben we ook aan den lijve ondervonden; Peter is 2 weekenden geleden uitgegleden op een natte steen en met zijn  elleboog vol op een andere, scherpe, steen terecht gekomen. Een flinke snee die stevig bloedde was het gevolg. Ik ben nog nooit zo hard de steile trap naar ons huis toe opgerend. Want ik moest iets gaan halen voor het bloed. Gelukkig nam ik meerdere theedoeken mee die Peter om zijn arm bond. Ik had niet meteen door dat het zo erg was, dus ik vroeg of we naar het ziekenhuis moesten? Het antwoord was ja en wel nu meteen. Door de regen reed ik zo hard als ik kon over de bochtige bergweggetjes naar Arganil (25 min) . Voor mij reed een auto die echt super langzaam ging en inhalen dat gaat niet op die weg. Ergens denk ik dat hij ons beschermde voor te hard rijden en daardoor in de afgrond eindigen. Bij de eerste hulp moest ik Peter eerst aanmelden, en inschrijven want dat hadden we nog niet gedaan. Jaja, weer eerst allerlei formulieren invullen en tekenen etc. Gelukkig werd hij daarna snel opgeroepen. De arts wist niet zeker of zijn pezen en bot ongedeerd waren. En om dat te checken moest Peter met het ambulance busje naar Coimbra (grote stad op 50 min. Afstand). Om 16:30 gebeurde het en om 2:00 ’s nachts was Peter weer thuis. De snee is gehecht met ontelbaar veel interne en externe hechtingen. De pezen en het bot bleken nog goed, hij heeft echt wel geluk gehad. Het was een lange avond met veel onzekerheid. Gelukkig heeft mijn vader Peter opgehaald en konden de kinderen gewoon thuis in hun eigen bed slapen.

Nu weten we in ieder geval hoe dat soort dingen gaan, wel besloten dat we voorlopig geen ongelukjes meer doen hier.

Ik moet wel toegeven, in mijn hoofd had ik het leven hier en het inburgeren wel geromantiseerd. Niet dat het nu alleen maar lastig en verschrikkelijk is, maar het kent zo zijn uitdagingen. Zo werkt mijn brein denk ik. Het zorgt ervoor dat ik uitdagingen aan ga. Ik zie het eerst altijd positief en gaandeweg wordt door ervaring de werkelijkheid gemaakt. En die is niet perse negatief hoor maar wel vol met uitdagingen. Alles is nieuw en werkt anders dan in Nederland. Nederland is echt heel goed georganiseerd, we zijn zo’n 30 jaar terug gegaan in de tijd op sommige punten.

Ik denk dat dit het voor nu even is, hieronder nog wat dingen die ons hier opvallen, om een beetje een beeld te krijgen van de Portugese cultuur. Zie de map foto´s bij `2 maanden later` voor de plaatjes bij de verhalen.

Zijn er dingen die je wil weten over ons leven hier in Portugal, laat een berichtje voor ons achter dan verwerk ik dat in het nieuwe verhaal.

Typisch Portugees

Heel snel praten en veel woorden in een zin aan elkaar plakken waardoor wij er helemaal niks meer van begrijpen.

´s middags warm eten op school; vlees, bonen of vis met graatjes

Je koopt er een koffie voor 75 cent en uit eten gaan kost geen drol. Maar in de Lidl betaal je je blauw (net als in NL)

Ze rijden hier standaard niet op hun eigen weghelft, dus we schrikken ons op de smalle bergweggetjes vaak een hoedje als we een tegenligger op het nippertje konden passeren zonder te botsen

Lange dagen op school; de meeste Portugese kinderen komen en gaan met de schoolbus. Die komt ’s ochtends om half negen aan en vertrekt pas weer om 17:30.

Het is nog heerlijk zomer weer, met af en toe een dag regen en de nachten zijn kouder.

In elk café hangt een tv en daar staat altijd het nieuws of (of een voetbalwedstrijd).

De moeders gaan met hun zoons naar voetbal en bij een wedstrijd zijn ze iets te enthousiast betrokken zal ik maar zeggen. Ze roepen en schreeuwen naar de scheids en het publiek van het andere team.

Op auto’s zijn ze hier zuinig. Een auto van 20 jaar en over de 300.000 km op de teller ziet er nog steeds goed uit en wordt gewoon verkocht voor ruim 4000 euro

De meeste gebakjes smaken nooit zo lekker als ze eruit zien. Behalve de Pastel de Nata, die ziet er niet uit maar smaakt super lekker!

Als het hier bliksemt valt de stroom uit (wordt ook weer snel herstelt)

In een gesprek zeggen de Portugezen heel vaak “pois” wat niet echt een betekenis heeft maar zoiets als hmm of ok betekent.

Dagelijks genieten we van de mooie uitzichten hier in de buurt. (zie foto’s voor een indruk)

Regelmatig vraag ik me af of ik op een tweebaanse priveweg rijdt, omdat er geen enkele andere auto te zien is. files  of  “de spits” kennen we hier niet.

De Portugezen hebben heeeeeel veel geduld. In winkels wordt je uitgebreid geholpen ook al staan er een heleboel mensen te wachten.

Alle jongens heten hier Joao, Miquel of Rodrico en de meisjes Maria, Ana of Leonor …. Iets met vernoemen 😊